De tekeningen voor Lente van de blauwe zon

Het illustreren van verhalen vereist specifieke vaardigheden. Elk verhaal heeft zijn eigen atmosfeer. Fenix had een goede reden om pentekeningen te maken bij het avontuurlijke sprookje De lente van de blauwe zon: “Toen ik het verhaal schreef, had ik het gevoel dat het zich afspeelde in de jaren vijftig – zelf ben ik van 1959. Als kind was ik al dol op de Winterboeken uit die tijd en vooral van de jongensverhalen, waarvan er veel waren geïllustreerd in een typische stijl van die tijd. Ik heb geprobeerd in deze tekeningen de stemming te vangen die de herinnering aan die ouderwetse tekeningen opriep.”

Zonder te letten op inktvlekken en vingerafdrukken,

begint Sebastiaan in het dagboek dat hij kreeg

voor zijn elfde verjaardag (hoofdstuk 1).

Op weg naar huis na een mislukt bezoek

aan Duitsland (hoofdstuk 5).

Speciaal formaat

De 23 tekeningen, een per hoofdstuk, werden gemaakt op A5, een klein formaat dat Fenix zelden gebruikt. "Het verhaal schreef zich geheel vanuit intuïtie. Het A5-formaat was geen bewuste keuze, het voelde gewoon goed. En het werkte: het paste bij de intimiteit van het verhaal."

Stijlbreuk

Het verhaal springt van het heden naar het verleden en terug. In de afsluitende hoofdstukken zijn de drie broers Jochem, Sebastiaan en Casper mannen van middelbare leeftijd. "Ze zijn hun jongensonschuld allang kwijt. Dat vroeg om een andere benadering van de tekeningen. Ik koos voor zwaar contrast. Net als het verhaal, werden de tekeningen grimmiger."

Sebastiaan is verbijsterd nadat hij het dagboek uit zijn jeugd

herlezen heeft (hoofdstuk 20). 

Diavoorstelling

Een selectie van andere tekeningen uit De lente van de blauwe zon:

Tijdelijk